Ihab Abu Khairan Zisjordanian bizi da, Arroubeko errefuxiatuen kanpamenduaren bihotzean. Sarritan israeldar indarren gas negar-eragileak eta erasoak pairatuta, Ihabek lorezaintzarekiko eta naturarekiko duen maitasunak bere komunitateak bizi duen errealitate gogorretik aldentzen du. Bere pasioak landareen bidez terraza berritzeko proiektua inspiratu zuen eta bere bizilagunei lasaitasuna emango diela espero du.

Dena 2018an hasi zen. Garai hartan 24 urte zituen Ihabek, “terraza berdea” proiektuaren ideia Hebrongo Unibertsitateko Hult Prize lehiaketara aurkeztu zuenean. Mundu osoko unibertsitate-ikasleei irekita zegoen, non komunitateek zituzten arazoak konpontzeko ideiak garatzera animatzen zituen. Eskualde mailako lehen saria irabazi zuen 2019an.

“Lehiaketak 10.000 pertsona baino gehiagorentzat balio zezakeen plan aitzindari bat eskatzen zuen. Une hartan agronomia ikasten ari nintzenez, ideia hori bururatu zitzaidan, munduko beste leku batzuetan egin diren antzeko proiektu arrakastatsuetan oinarrituta”.

Berdeguneen hiri-hedapen bertikala funtsezkoa da eremu horretan; izan ere, kanpamenduen mugak finkoak dira, eta espazio publikoetarako sarbidea gero eta etxebizitza-eskari handiagoa eraikitzeko da. Ingurumena eta biodibertsitatea birsortzen dituen hirigune baten barruko naturaren trinkotze bertikala da. Proiektu horiekin hiri-hedapena geldiarazten da, hauts-partikulak iragazten dira, oxigenoa sortzen da eta pertsonak eguzkitik eta kutsadura akustikotik babesten ditu.

Iaz COVID-19 pandemia hasi zenean, Ihabek etxean eman behar izan zuen denbora gehiena. “Berrogeialdiko lehen asteetan konturatu nintzen denbora libre asko neukala. Nire lorategi koloretsu eta erosoaren proiektua ezartzen hasi nintzen, nahiz eta txikia izan. Egunero eseri eta lasaitzeko leku bat da. Pandemiarekin gauzak hobetzen direnean, lagunak eta senideak gonbidatuko ditut”, gehitu du.

Ideia bikaina izan arren, Arroubeko kanpamentuko biztanleek zalantzan jartzen dute lorategi horiek beren etxeetako teilatuetan jartzea. Espazio berdeen beharrarekin ere, nahiago dute espazioa gela gehigarriak eraikitzeko erabiltzea, familiak egokitzeko.

Gainera, segurtasun-egoera ezegonkorrak ere badu eragina. “Israelgo agintariek ia egunero botatzen dituzte gas bonbak gure etxeetan, eta nire landareak behin baino gehiagotan suntsitu dituzte gas negar-eragileen ontziek”.

Gaur egun, Ihabek ongarri organikoak egiten ditu salmentarako, eta egunen batean albaitari izateko itxaropenarekin ikasten du. Bitartean, abereei, ardiei eta baserriko beste animalia batzuei arreta medikoa ematen die. Kanpamendu horretan jaio eta bizi izan da bizitza osoan, UNRWAko boluntario gisa aritu da lanean Lehen Laguntzaileen Osasun Batzordean, eta iaz, pandemiarekin, kasurik zaurgarrienak identifikatzen lagundu zuen. “Gune erdi-setiatu batean bizi gara eta familiek baliabide ekonomiko mugatuak dituzte hemen. Horregatik uste dut nire eginbeharra dela kanpamentuko egoiliarren bizitza errazteko edozein eratako laguntza ematea”.

Ekologizazioaren ideia berritzailea hiri-nekazaritzan aplika daiteke eta planetaren osasuna sustatzen du. Bere proiektua Zisjordaniako beste kanpamendu batzuetan sartzea espero du Ihabek: “Errefuxiatuen etxeetako teilatuak grisen ordez koloretsuak eta berdeak izatea nahi dut, eta horrek zoriona eta poza ekarriko die familia errefuxiatuei”.